Yatağın altındaki canavarlardan korkan bir çocuğunuz var mı?
Yetişkinler çoğunlukla çocuklarından bunu duyduklarında “Aman canım canavar diye bir şey yok ki” diye cevap verme eğiliminde oluyorlar. Oysa canavarın orada olmadığını söylememizin çocuklar için gerçekten bir anlamı yok.
Çünkü aslında gece yalnız kalma korkusu içinde onları korkutan canavar değil, küçük gözleri ile kocaman olan odalarında tüm gece boyunca “siz” olmadan yalnız kalacak olmaları.
Yani aslında çocuklarımızın “mantıklı canavar yok açıklamalarımıza” çok da ihtiyaçları yok. Bize anlatmak istedikleri “Kendilerini güvende hissetmedikleri” Ebeveynler olarak mantıklı açıklamalar yapmaktansa korkularının altındaki sebepleri araştırmak ve çözüm yolları aramak öncelikle çocuklarımızı ve sonra da tabi ki biz ebeveynleri rahatlatacak olan şey. 🦋Davranış bir mesaj, davranışla savaşmaya çalışmaktansa, davranışa neden olan sebepleri ortadan kaldırmaya odaklanmak gerekiyor. “Çocuklarımızın korkularını yetişkin bakış açımızla görmezden gelmektense onları anladığımızı söyleyebilir ve onlara yardım etmenin yollarını arayabiliriz. 🦋Konu küçük bir çocuk olduğunda ise çözüm çoğu zaman ayrılığı azaltmakla mümkün.
🦋Çocuğunuzu güvende hissettirmek ve gece boyunca sürecek bu ayrılığı onun için daha katlanabilir yapabilmenin bir yolu olabilir mi acaba?
Çocuklarınıza siz yanlarında yokken “siz”gibi kokan bir uyku oyuncağı verebilir misiniz? Ya da uykuya geçerlerken yanlarında kalarak onlara eşlik edebilir misiniz? Çözüm: İçimizdeki çocuğun da bir zamanlar karanlık bir odada ebeveynlerimiz yokken korktuğumuzu kendimize hatırlatmak belki de… Siz de hatırlıyor musunuz? Şimdi neden illaki kapıyı kapatıp çıkmak istiyor ve ağlamaları görmezden gelerek odaya girmekten korkuyoruz!??
